تعیین سهم خودمتمایزسازی، اعتماد، شرم و گناه در پیش بینی سازگاری زناشویی

این پژوهش با هدف تعیین سهم خودمتمایزسازی، اعتماد، شرم و گناه در پیش بینی سازگاری زناشویی اجرا شد. پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی و جامعۀ آماری آن، زنان معلم، متأهل و شاغل در آموزش و پرورش شهر نورآباد بودند. از میان آنها 150 نفر به شیوۀ نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و با پرسشنامه های خودمتمایزسازی (اسکورن و فراید لندر، 1999)، مقیاس اعتماد (رمپل و هولمز، 1986)، آزمون عاطفۀ خودآگاه (تانگنی واگنر و گرمزو، 1992) و مقیاس سازگاری زن و شوهر (اسپانیر، 1976) مورد آزمون قرار گرفتند. داده ها از طریق آمار توصیفی ( فراوانی، شاخص های مرکزی، شاخص های پراکندگی و محاسبۀ ضریب همبستگی) و آمار استنباطی (رگرسیون چندمتغیره به شیوۀ گام به گام) تجزیه و تحلیل شد . یافته های پژوهش نشان داد که خودمتمایزسازی، اعتماد و شرم با سازگاری زناشویی رابطۀ معنادار دارند ( 01/0 p< ) و قادر به پیش بینی سازگاری زناشویی هستند. این سه متغیر با هم 35 درصد از تغییرات سازگاری زناشویی را تبیین می کنند. همچنین نتایج نشان داد که گناه با سازگاری زناشویی رابطۀ معنادار ندارد ( 01/0 p< ) و قادر به پیش بینی سازگاری زناشویی نیست و از معادلۀ رگرسیون خارج شده است.